De Elemosina 1

Elemosina, secundum quod dicit Augustinus, est res sancta, auget presentia, dimittit preterita, multiplicat terminos, inundat meritum, liberat a pena, iungit angelis, separat a demonibus, et est murus inexpugnabilis.

FONS

De Elemosina 2

Gregorius: Elemosinam dare non est amittere sed seminare.

FONS

De Elemosina 3

Augustinus: Dicit deus tibi de eo quod dedi tibi, da michi et quem habuisti datorem, habebis et remuneratorem.

FONS

De Elemosina 4

Gregorius: Quod pauperi tribuitur, non datum sed mutuum dicitur, quod multiplici fenore redditur, quia quod hic datur, in celo centenario fructu colligitur.

FONS

De Elemosina 5

Beda: Frustra in oratione ad deum tendit, qui eas ad rogantem viduam proposse suo non extendit.

FONTES

De Elemosina 6

Augustinus: Qui dat ut careat tedio interpellantis, non ut refitiat viscera esurientis, et rem perdit et meritum.

FONTES

De Elemosina 7

Bernardus: O homo, si ieiunas in hoc, a dyabolo non differs, quia numquam comedit. Si vigilas ab eo, non discrepas quia nunquam dormit. Si continens es, ille nunquam cognovit mulierem. Si silentium tenes, in hoc non vincis eum quia numquam in verba defluit. In hoc solum dyabolum superas, si caritatem habes et elemosinis operam prestas.

FONS

De Elemosina 8

Gregorius: Helemosina eum redimere non valet, quem perpetrata rapina pauperis, ante dei oculos ascendere non permittit.

FONS

De Elemosina 9

Ciprianus: Neque enim mereri dei misericordiam poterit, qui immisericors ipse.

FONS

De Elemosina 10

Augustinus: Ieiunium cum elemosina duplex bonum est, sine elemosina nullum est.

FONS

De Elemosina 11

Augustinus: Elemosina sufficit sine ieiunio, sed non econverso.

FONS

De Elemosina 12

Gregorius in moralibus: Scire necesse est, quia ille perfecte tribuit, qui cum eo quod afflicto porrigit, afflicti quoque in se animum sumit, ut prius in se dolentis passionem transferat, et tunc contra dolorem illius per ministerium concurrat.

FONS

De Elemosina 13

Gregorius: Sunt nonnulli qui mox ubi ab egenis fratribus fuerint postulata, post dona largituri, in eos prius contumeliosa verba iaculantur. Qui etsi rebus ministerium pietatis perficiunt, verbis tamen gratiam humilitatis perdunt. Bonum ergo debet exhiberi per pietatem, et bonum verbum tribui per humilitatem.

FONS

De Elemosina 14

Ieronimus: Oratio et clamor tuus, citissime ascendunt ad aures dei, si pauperem esurientem et clamantem audieris.

FONS

De Elemosina 15

Ieronimus: Tria genera sunt tantum elemosinarum: Vnum corporale ut de propriis tuis bonis illis qui non habent tribuas, alterum spirituale si dimittis proximo tuo omnia que contra te peccaverit, tertium, si reduxeris omnes errantes ad viam, et si scientiam a deo habueris, doce non habentes.

FONS

De Elemosina 16

Augustinus: Quamvis largiaris tuum, meliorem elemosinam facis, si reddis alienum.

FONS

De Elemosina 17

Gregorius: Multi proximis quasi misericordie opera impendunt, sed iniustitie facta non deserunt. Qui ergo misereri vult proximo, necesse est ut ad se trahat originem serviendi, sicut scriptum est: Dilige proximum tuum sicut teipsum. Quomodo ergo miserendo alteri pius est, qui adhuc iniuste vivendo fit impius semetipsi? Et qui sibi nequam est aliis, quomodo bonus est aut erit? Qui itaque indigenti proximo exteriorem substantiam prebet, et vitam suam a nequitia non custodit, rem suam deo tribuit et se peccato, id est dyabolo. Hoc quod minus est auctori tribuit, et hoc quod maius servavit iniquitati.

FONS

De Elemosina 18

Bernardus: Noli putare gratum, quod inpendis proximis, velis nolis debitor es.

FONS

De Elemosina 19

Gregorius: Qui semper vult peccare, et semper elemosinam dare, frustra pretium perdit, qui animam non redimit.

FONS